"فساد سیستمی" نام دیگر سیستم خامنه ای
فقط
چند روز پس از تلاش رهبر جمهوری اسلامی برای انکار فساد سازمان یافته در
رژیم اش و کوچک و کم آزار نشان دادن آن، یک پایور ارشد حُکومتی، ادعای
"آقای" خود را رد و به شیوع فساد از راس "نظام" اعتراف کرد.
آقای خامنه ای روز دوشنبه ۲۲ مُرداد گفته بود: "برخی در خُصوص فساد به
گونه ای صُحبت می کنند که گویا همه نظام فاسد است و ادعای فساد سیستمی و
فراگیر می کنند، در حالی که اینگونه نیست."
حال آقای اسحاق جهانگیری، مُعاون اول رییس جمهور مُلاها، در سُخنانی رُسوا کننده برای آقای خامنه ای، تاکید کرده است: "مُتاسفانه فساد به برخی از مسوولان بالایی کشور رسیده است."
مُهمترین بخش گُفته های مقام دولتی یاد شده اما لو دادن این واقعیت است که حاکمیت نه تنها بر وجود فساد حُکومتی آگاهی دارد، بلکه امکان و ابزار رویارویی با آن را نیز داراست، ولی اراده و تصمیمی برای این مُهم نزد آن وجود ندارد. آقای جهانگیری توضیح داد: "در دوره ای که می شد و باید جلوی فساد را می گرفتند، نگرفتند. اگر با فساد و مسوولینی که دامن جمهوری اسلامی را به فساد آلوده کردند به موقع برخورد می شد، امروز مُبارزه با فساد به دغدغه عُمومی ملت تبدیل نشده بود."
اگرچه آقای جهانگیری روشن نساخته که چشم پوشی از مُعضل مورد اشاره اش از جانب چه کس یا کسانی صورت می گیرد، با این حال ناگُفته پیداست که این اتهام تنها می تواند مُتوجه بالاترین مقامهای سیاستگذار و تصمیم گیرنده در جمهوری اسلامی و در صدر آنها آقای خامنه ای باشد. چنین رویکردی، برخاسته از یک ویژگی فساد سیستماتیک و نظامند، یعنی پوشش و حفاظت عالیرُتبه از دستگاه ها و عناصُر مُرتبط در برابر افشا، پیگرد و مُجازات می باشد. بدیهی است که "مُبارزه با فساد" در این چارچوب و با وجود لایه های حفاظتی پُر شماری که از "بیت رهبری" آغاز و تا فُلان پیمانکار جُزء شهرداری تکثیر گردیده، امری عقیم و نمایشی است که به طور معمول برای رسیدن به هدفهای دیگری طرح می گردد.
شاهد زنده این ادعا، خود آقای جهانگیری است که سُخنان اخیرش را در پاسُخ به اتهامات سوگُلی پیشین "رهبر"، آقای محمود احمدی نژاد، و به قصد تسویه حساب با وی به زبان آورده است. این مسوول بُلندپایه از هنگام عُضویت در دولت فعلی بارها در واکُنش به حمله رییس یا مقامهای دولت قبلی این انتقادها را تکرار کرده، بدون آنکه برای فساد حُکومتی یا افرادی که زیر ضرب گرفته، اتفاقی بیافتد.
نُکته تازه در انتقاد پایور مزبور، اقرار به شکل گیری یک آگاهی عُمومیت یافته در جامعه نسبت به لفت و لیس تبهکارانه حُکومت است. آقای جهانگیری این نتیجه گیری را خود کشف نکرده، بلکه مردُم به جان آمده ای که ماه هاست علیه تباهی حُکومت و سیه روزی ناشی از آن در سرتاسر کشور مُشت گره کرده و فریاد می زنند، تجسم هراس انگیز و نادیده نگرفتنی "دغدغه" مزبور هستند. جامعه دریافته که فساد حاکمان اصلاح شدنی نیست و تاب آن برای پرداخت هزینه این انحطاط به سر آمده است.
منصور امان
حال آقای اسحاق جهانگیری، مُعاون اول رییس جمهور مُلاها، در سُخنانی رُسوا کننده برای آقای خامنه ای، تاکید کرده است: "مُتاسفانه فساد به برخی از مسوولان بالایی کشور رسیده است."
مُهمترین بخش گُفته های مقام دولتی یاد شده اما لو دادن این واقعیت است که حاکمیت نه تنها بر وجود فساد حُکومتی آگاهی دارد، بلکه امکان و ابزار رویارویی با آن را نیز داراست، ولی اراده و تصمیمی برای این مُهم نزد آن وجود ندارد. آقای جهانگیری توضیح داد: "در دوره ای که می شد و باید جلوی فساد را می گرفتند، نگرفتند. اگر با فساد و مسوولینی که دامن جمهوری اسلامی را به فساد آلوده کردند به موقع برخورد می شد، امروز مُبارزه با فساد به دغدغه عُمومی ملت تبدیل نشده بود."
اگرچه آقای جهانگیری روشن نساخته که چشم پوشی از مُعضل مورد اشاره اش از جانب چه کس یا کسانی صورت می گیرد، با این حال ناگُفته پیداست که این اتهام تنها می تواند مُتوجه بالاترین مقامهای سیاستگذار و تصمیم گیرنده در جمهوری اسلامی و در صدر آنها آقای خامنه ای باشد. چنین رویکردی، برخاسته از یک ویژگی فساد سیستماتیک و نظامند، یعنی پوشش و حفاظت عالیرُتبه از دستگاه ها و عناصُر مُرتبط در برابر افشا، پیگرد و مُجازات می باشد. بدیهی است که "مُبارزه با فساد" در این چارچوب و با وجود لایه های حفاظتی پُر شماری که از "بیت رهبری" آغاز و تا فُلان پیمانکار جُزء شهرداری تکثیر گردیده، امری عقیم و نمایشی است که به طور معمول برای رسیدن به هدفهای دیگری طرح می گردد.
شاهد زنده این ادعا، خود آقای جهانگیری است که سُخنان اخیرش را در پاسُخ به اتهامات سوگُلی پیشین "رهبر"، آقای محمود احمدی نژاد، و به قصد تسویه حساب با وی به زبان آورده است. این مسوول بُلندپایه از هنگام عُضویت در دولت فعلی بارها در واکُنش به حمله رییس یا مقامهای دولت قبلی این انتقادها را تکرار کرده، بدون آنکه برای فساد حُکومتی یا افرادی که زیر ضرب گرفته، اتفاقی بیافتد.
نُکته تازه در انتقاد پایور مزبور، اقرار به شکل گیری یک آگاهی عُمومیت یافته در جامعه نسبت به لفت و لیس تبهکارانه حُکومت است. آقای جهانگیری این نتیجه گیری را خود کشف نکرده، بلکه مردُم به جان آمده ای که ماه هاست علیه تباهی حُکومت و سیه روزی ناشی از آن در سرتاسر کشور مُشت گره کرده و فریاد می زنند، تجسم هراس انگیز و نادیده نگرفتنی "دغدغه" مزبور هستند. جامعه دریافته که فساد حاکمان اصلاح شدنی نیست و تاب آن برای پرداخت هزینه این انحطاط به سر آمده است.
منصور امان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر