فيگارو 26 اسفند 93
لوران فابيوس هشدار داد در حکومت نگاه داشتن بشار اسد «يک هديه فضاحت بار به داعش
خواهد بود»
هياهوي بسيار براي هيچ؟ پس از صرف چندين روز براي خاموش کردن حريق ديپلماتيک ناشي
از سفر چهار پارلمانتر فرانسوي به دمشق که بحث به جا بودن گشودن باب مذاکره با بشار
اسد را مطرح کرده بود، ديپلماسي فرانسه در سوريه يک بار ديگر زير سؤال مي رود. اين
بار نغمه مخالف از آمريکا ساز شده و جان کري، وزير خارجه، در مصاحبه اي با تلويزيون CBS گفته است که «نهايتا بايد بشار اسد مذاکره
کرد» تا به جنگي که وارد پنجمين سال خود مي شود، پايان داد.
اظهارات کري که برخي ديگر مسئولان آمريکايي در دو روز اخير تلاش کرده اند، تعديل
کنند، بيش از آنکه مبين يک تغيير راديکال در سياست آمريکا باشد، ترجمان نوعي انعطاف
است که از چندين ماه پيش در کاخ سفيد در تدارک بوده است. واشينگتن دلايل و انگيزه هاي
متعددي براي پراگماتيک کردن سياست سوري خود دارد. از تابستان گذشته، نيروي هوايي آمريکا
با موافقت تلويحي رژيم دمشق، مواضع داعش در سوريه را بمباران مي کند... واشينگتن همچنين
از ضعف اپوزيسيون «مدره» که در تمام جبهه ها شکستها و عقب نشيني هاي متعدد داشته، سرخورده
و مأيوس است. و سرانجام، هر چند ديپلماتهاي غربي از اذعان به اين نکته خودداري مي کنند، تحولات جنگ در سوريه،
پيوند غير مستقيمي با مذاکرات مربوط به پرونده هسته اي ايران دارد که از روز دوشنبه
وارد فاز نهايي خود شده است. به باور برخي مسئولان آمريکايي، امضاي توافق اتمي با تهران
که مي تواند امکان از سر گرفته شدن روابط بين دو کشور را فراهم کند، مستقيما بر جا
به جا شدن خطوط در سوريه که ايران حامي اصلي – و حتي چوب زير بغل – رژيم آن است، تأثير
گذار خواهد بود.
در پاريس گفته مي شود که منعطف شدن سياست واشينگتن در قبال بشار اسد، شگردي گول
زنک بيش نيست. نه تنها از آن رو که رژيم دمشق همواره به افراط گرايي داعش خوراک رسانده
و از آن سود برده، بلکه به اين دليل که به گفته ديپلمات ها، اينکه کسي تصور کند که ديکتاتور سوريه پس
از چهار سال جنگ و 210000 کشته، مي تواند کشورش را متحد سازد، يک توهم است.
يک مسئول فرانسوي توضيح مي دهد : «بحث تقابل اخلاق و منطق در بين نيست. امتناع
ما از اعاده حيثيت از اسد، به دلايل عملي و پراگماتيک است» به گفته وي، شرط بندي روي
اسد به معناي «شرط بندي روي هرج و مرج» است.
ديپلماسي فرانسه در اين مورد ترديدي ندارد که عقب نشيني آخرين لحظه آمريکا که در
پايان ماه اوت 2013 از اقدام نظامي عليه رژيم دمشق متعاقب عبور آن از خط قرمز سلاح
هاي شيميايي، خودداري کرد، تا حد زيادي مسبب وخيم تر شدن وضعيت است. فرانسوا هولاند در ابتداي ماه جاري
بار ديگر تأکيد کرد : بشار «يک مخاطب معتبر نيست». طبعا تلاش براي اعاده حيثيت
از وي نيست که امکان حل و فصل منازعه منطقه اي بين سنيان و شيعيان را خواهد داد. واما
اين ايده نيز که ايران که جاه
طلبي هاي امپرياليستي خود در منطقه را پنهان نمي کند، بتواند نقشي آرام کننده در منازعات خاورميانه ايفا کند، از نظر پاريس يک توهم بزرگ است. ولو
بعضي ها نظير پارلمانتر او.ام.پ، ژاک ميار، معتقد باشند که بشار اسد يک «بازيگر دور
نازدني» است و اينکه موضع فرانسه يک سياست ژست گيري ظاهري است که در بلند مدت قابل
دوام نخواهد بود. پيشرويهاي برق آسا و چشمگير داعش در تابستان گذشته و نيز شمار فزاينده
جهاديست هاي خارجي، چارچوب هاي فکري بسياري ناظران و مسئولان در پايتخت هاي غربي را متزلزل ساخته است.
جنگ عليه داعش از اين پس اولويت مطلق شده است. با توجه به اينکه نه رژيم و نه داعش
هيچيک توان پيروزي نظامي را ندارند، بعضي ها حاضر شده اند اصول اساسي را ناديده بگيرند
تا بلکه خطوط در صحنه جا به جا شود.
فرانسه که نخستين کشوري بود که ائتلاف ملي سوريه را به عنوان «تنها نماينده مشروع
مردم سوريه» به رسميت شناخت، معتقد است که يک امکان عملي وجود دارد : برقراري يک دولت
انتقالي در دمشق برآمده از اپوزيسيون مدره، هم زمان با حفظ ساختارهاي پايه اي دولتي
در اين کشور. به باور يک ديپلمات فرانسوي، چنين راه حلي از سوي تمام طرف ها، از جمله
ايران و سوريه، قابل قبول خواهد بود. اپوزيسيون و فرانسه هيچيک ديگر کنار رفتن بشار
اسد را پيش شرط از سر گيري مذاکرات عنوان نمي
کنند. مي ماند که شکل و قالب مذاکرات، لحظه مناسب براي آن و استدلالات مختلف مربوط
به دستور مذاکرات را يافت. اما لوران فابيوس هشدار داده است : «هرگونه راه حلي که به باقي ماندن بشار
اسد در حکومت بيانجامد، هديه اي مطلقا فضاحت بار و غول آسا به تروريست هاي داعش خواهد
بود». مانوئل والس نيز به نوبه خود از اظهارات جان کري ابراز تأسف کرده، گفت
: «تا زماني که بشار اسد در
سوريه در قدرت است، راه حلي وجود نخواهد داشت.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر