چند جایه خوری ولی‌فقیه ارتجاع با دود و دمهای ضداستکباری
خامنه ای
مهمترين خبرها
- آمریکا: رژیم ایران از بحران یمن برای توسعه‌طلبی خود در منطقه استفاده می‌کند
- عمق بحران درونی نظام (گفتگو با محمدعلی توحیدی)
- سردمداران رژیم: ادامه دیکتاتوری دینی به جنگ‌افروزی و صدور تروریسم وابسته است
اخبار مرتبط
خامنه‌ای ولی‌فقیه ارتجاع
روز دوم آذر به صحنه آمد تا در دیدار با شماری از عوامل خارجی حکومت
آخوندی، بر نیاز رژیم به دخالتهای تروریستی در کشورهای منطقه تأکید کند. وی
گفت: «به صراحت اعلام می‌کنیم (ما) در هر جایی که نیاز به حضور باشد، کمک
خواهیم کرد و در بیان این موضوع ملاحظه هیچ‌کس را نمی‌کنیم» (سایت
خامنه‌ای ۲/۹/۹۶).
خامنه‌ای در این یک جمله از یک طرف به مزدوران برون مرزی پیام می‌دهد که دل قوی دارند، عقب‌نشینی رژیم از سوریه در جریان مذاکرات سوچی و واپس کشیدن مزدوران حزب‌الله‌اش از عراق، پایان کار دخالتهای آخوندی نیست. و خلاصه احساس یکبار مصرفی نکنند. از سوی دیگر زیر چتر این دود و دم برای «دولت محترم» فضای لازم را ایجاد می‌کند تا به قول خبرگزاری حکومتی ایلنا برای «انعطاف لازم» که احتمالاً اسم مستعار همان «نرمش قهرمانانه» یا به قول دلواپسان نظام «جام های زهر ۲و ۳» است، چرخش مداری لازم را انجام دهد.
اما در عین‌حال ولی‌فقیه ارتجاع که دستش زیر سنگ «سیاه چاله‌های تحریم» است و خفگی نظام را با تمام وجود احساس می‌کند و زیر فشارهای جامعه جهانی برای دست کشیدن از دخالتهای منطقه‌یی و عقب‌کشیدن از سوریه، عراق، یمن، بحرین و افغانستان قرار دارد، این دود و دم‌ها را در حد مصرف مزدوران برون مرزی و داخلی‌اش غلیظ کرده و اسم هیچ جای خاصی را نمی‌برد. حتی در مورد «فلسطین مظلوم» که اشک تمساح می‌ریزد حرف مشخصی نمی‌زند. و شرط دخالت را هم «نیاز به حضور» تعیین می‌کند. یعنی حواسش شش دانگ جمع است که کار دست نظامش ندهد.
جالب است که در روز اول آذر خامنه‌ای پاسدارها و بسیجیها و مزدوران داخلی را به حضور طلبیده بود و در روز دوم آذر مزدوران برون مرزی خودش را و می‌خواست آنها را که از تحولات اخیر و سمت و سوی این تحولات به‌شدت هراسان هستند، دلگرمی بدهد.
مثلاً در مقدمه همین صحبتی که خامنه‌ای داشت، خطاب به مزدوران خارج کشوری گفت:
«با وجود همه فشارها، ما با کمال قدرت و قوت در مقابل جبهه استکبار ایستاده‌ایم».
اولاً اعتراف می‌کند به فشارهایی که روی رژیم هست و بعد برای این‌که شکستش را در این قضایا بپوشاند، می‌گوید ما بعد از این هم هر جا لازم باشد دخالت می‌کنیم و از هیچ کس هم نمی‌ترسیم!
اما همان‌طور که جریان اوضاع در سوریه به کلی برخلاف نظر رژیم دارد پیش می‌رود، تا آنجا که پاسدار رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در سایت خودش موسوم به تابناک روز اول آذر نوشته است «در اینجا، نگاه مسکو به سهم بازیگران از جنگ - صلح چیست؟ از کارت خود برای ما (ایران) هزینه خواهد کرد؟ نمی‌دانیم!...»
هم‌چنین در بیانیه سوچی تأکید شده است بر قطعنامه 2254شورای امنیت و حل و فصل مسائل بر اساس توافقات ژنو 1، و اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، دیگر جایی برای حضور و نفوذ رژیم و گروه‌های مزدورش مثل حزب‌الله و رژیم اسد و غیره در سوریه وجود نخواهد داشت و خامنه‌ای در صحبتهایش با مزدوران برون مرزی خود تلاش می‌کرد با سینه زدن زیر علم فلسطین که البته در اونجا هم نفوذش را از دست داده، همین واقعیت را از انظار بپوشاند و هم‌چنان نان «ضد استکباری» بخورد. غافل از این‌که پیش از او مزدورانش معنی تعادل‌قوای موجود در منطقه را که کاملاً علیه رژیم است دریافته‌اند. از جمله حسن نصرالله که روز 29آبان خبر پس کشیدن مزدوران حزب‌الشیطانش را از عراق اعلام کرد. البته او هم در زیر دود استتار «پیروزی بر عوامل استکبار» در عراق.
شاید نیاز به ذکر نباشد که این مدل دو جایه خوری آخوندی فقط در اسم با دوجایه خوری سنتی مورد علاقه رژیم یکسان است. دو جایه خوری دوران خوش مماشات جهانی با رژیم که نان صدور تروریسم و ارتجاع در منطقه را می‌خورد و هم پول بادآورده نفت را از جیب ملت ایران. الآن دوران «شکر خوری» دو جایه در داخل و منطقه رسیده است.
خامنه‌ای در این یک جمله از یک طرف به مزدوران برون مرزی پیام می‌دهد که دل قوی دارند، عقب‌نشینی رژیم از سوریه در جریان مذاکرات سوچی و واپس کشیدن مزدوران حزب‌الله‌اش از عراق، پایان کار دخالتهای آخوندی نیست. و خلاصه احساس یکبار مصرفی نکنند. از سوی دیگر زیر چتر این دود و دم برای «دولت محترم» فضای لازم را ایجاد می‌کند تا به قول خبرگزاری حکومتی ایلنا برای «انعطاف لازم» که احتمالاً اسم مستعار همان «نرمش قهرمانانه» یا به قول دلواپسان نظام «جام های زهر ۲و ۳» است، چرخش مداری لازم را انجام دهد.
اما در عین‌حال ولی‌فقیه ارتجاع که دستش زیر سنگ «سیاه چاله‌های تحریم» است و خفگی نظام را با تمام وجود احساس می‌کند و زیر فشارهای جامعه جهانی برای دست کشیدن از دخالتهای منطقه‌یی و عقب‌کشیدن از سوریه، عراق، یمن، بحرین و افغانستان قرار دارد، این دود و دم‌ها را در حد مصرف مزدوران برون مرزی و داخلی‌اش غلیظ کرده و اسم هیچ جای خاصی را نمی‌برد. حتی در مورد «فلسطین مظلوم» که اشک تمساح می‌ریزد حرف مشخصی نمی‌زند. و شرط دخالت را هم «نیاز به حضور» تعیین می‌کند. یعنی حواسش شش دانگ جمع است که کار دست نظامش ندهد.
جالب است که در روز اول آذر خامنه‌ای پاسدارها و بسیجیها و مزدوران داخلی را به حضور طلبیده بود و در روز دوم آذر مزدوران برون مرزی خودش را و می‌خواست آنها را که از تحولات اخیر و سمت و سوی این تحولات به‌شدت هراسان هستند، دلگرمی بدهد.
مثلاً در مقدمه همین صحبتی که خامنه‌ای داشت، خطاب به مزدوران خارج کشوری گفت:
«با وجود همه فشارها، ما با کمال قدرت و قوت در مقابل جبهه استکبار ایستاده‌ایم».
اولاً اعتراف می‌کند به فشارهایی که روی رژیم هست و بعد برای این‌که شکستش را در این قضایا بپوشاند، می‌گوید ما بعد از این هم هر جا لازم باشد دخالت می‌کنیم و از هیچ کس هم نمی‌ترسیم!
اما همان‌طور که جریان اوضاع در سوریه به کلی برخلاف نظر رژیم دارد پیش می‌رود، تا آنجا که پاسدار رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در سایت خودش موسوم به تابناک روز اول آذر نوشته است «در اینجا، نگاه مسکو به سهم بازیگران از جنگ - صلح چیست؟ از کارت خود برای ما (ایران) هزینه خواهد کرد؟ نمی‌دانیم!...»
هم‌چنین در بیانیه سوچی تأکید شده است بر قطعنامه 2254شورای امنیت و حل و فصل مسائل بر اساس توافقات ژنو 1، و اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، دیگر جایی برای حضور و نفوذ رژیم و گروه‌های مزدورش مثل حزب‌الله و رژیم اسد و غیره در سوریه وجود نخواهد داشت و خامنه‌ای در صحبتهایش با مزدوران برون مرزی خود تلاش می‌کرد با سینه زدن زیر علم فلسطین که البته در اونجا هم نفوذش را از دست داده، همین واقعیت را از انظار بپوشاند و هم‌چنان نان «ضد استکباری» بخورد. غافل از این‌که پیش از او مزدورانش معنی تعادل‌قوای موجود در منطقه را که کاملاً علیه رژیم است دریافته‌اند. از جمله حسن نصرالله که روز 29آبان خبر پس کشیدن مزدوران حزب‌الشیطانش را از عراق اعلام کرد. البته او هم در زیر دود استتار «پیروزی بر عوامل استکبار» در عراق.
شاید نیاز به ذکر نباشد که این مدل دو جایه خوری آخوندی فقط در اسم با دوجایه خوری سنتی مورد علاقه رژیم یکسان است. دو جایه خوری دوران خوش مماشات جهانی با رژیم که نان صدور تروریسم و ارتجاع در منطقه را می‌خورد و هم پول بادآورده نفت را از جیب ملت ایران. الآن دوران «شکر خوری» دو جایه در داخل و منطقه رسیده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر