سقوط بالگرد حامل ابراهیم رئیسی و همراهان او، نشانۀ سقوط هوانوردی ایران
محل سقوط هلیکوپتر رئیسی
بالگرد حامل ابراهیم رئیسی و همراهانش بالگرد «بِل ۲۱۲» (Bell-212) نام داشت. این بالگرد ساخت آمریکاست. دولت ایران در زمان شاه چندین فروند از آن‌ها را از ایتالیا خریداری کرده بود. آخرین سانحۀ این نوع بالگرد در ایران در سال ۲۰۱۸ روی داد. در آن سانحه نیز همۀ سرنشینان بالگرد جان خود را از دست دادند. به گفتۀ کارشناسان، برای هدایت این بالگرد خلبان باید دید کافی داشته باشد تا بتواند محیط پیرامون را ببیند. به عبارت دیگر، این بالگرد برای هوای به شدت مه آلود و بارانی ساخته نشده است.
تحریم تسلیحاتی و اقتصادی ایران از طرف آمریکا و هم‌پیمانانش در سال‌های پس از انقلاب، به فرسوده شدن و از میان رفتن بسیاری از هواپیماهای ساخت آمریکا و کشورهای غربی انجامید چنان که بر میزان سوانح هوایی روز به روز افزوده شد. در ۴۰ سالِ گذشته هم هواپیماهای مسافربری و هم هواپیماهای نظامی بسیار بیش از دورانِ پیش از انقلاب دچار سانحه شده‌اند.
با انقلاب ۱۳۵۷ و سمت‌گیریِ جدید سیاسی و استراتژیکیِ جمهوری اسلامی، خرید سلاح‌های پیشرفته از کشورهای غربی کم و بیش ناممکن شد و نظام برآمده از انقلاب به منظور قدرت‌نمایی در منطقه و پایداری در برابر قدرت‌هایِ خارجی به توسعۀ سلاح‌های دیگری پرداخت.
ایران در پیش از انقلاب نیروی هوایی نیرومندی داشت. محمدرضاشاه به انتقال هواپیماهای پیشرفته و به طور کلی صنعت هوانوردی به ایران بسیار علاقمند بود. با آغاز جنگ سرد و اهمیت یافتنِ بیش از پیشِ ایران در رقابت‌هایِ دو ابرقدرت، دولت‌های آمریکا از فروش هواپیماهای پیشرفته به ایران خودداری نکردند. در سالِ ۱۹۶۵ ایران از آمریکا هواپیماهای جنگندۀ «اف ۵ فریدِم» و سپس در سال ۱۹۶۸ هواپیماهایِ «اف ۴ فانتوم» خرید. چنان که در سال ۱۹۷۰ ایران به دارندۀ قدرتمندترین نیروی هوایی و به طور کلی ارتشِ خاورمیانه تبدیل شد.
در سال ۱۹۷۴ محمدرضا شاه ۸۰ جنگندۀ اف ۱۴ نیز خرید که پیشرفته‌ترین هواپیمای جنگندۀ آن زمان بود و تا انقلاب ۷۹ فروند از آن هواپیما به ایران تحویل داده شد. پس از انقلاب، کاراییِ کم‌نظیرِ این جنگنده‌ها در جنگ ایران و عراق آشکار شد. نیروی هواییِ ایران به رغم آسیب‌هایی که در انقلاب دیده بود، از جنگ ایران و عراق سربلند بیرون آمد و توانست ۷۰ فروند از جنگنده‌هایِ اف ۱۴ را حفظ کند. در سال ۱۹۷۹ که انقلاب پیروز شد، در نیروی هوایی ایران صد هزار نفر مشغول کار بودند. ۵۰۰۰ خلبانِ کارآزموده در آن خدمت می‌کردند که بیشترشان در نیروی هوایی آمریکا آموزش دیده بودند.
سقوط بالگرد حامل ابراهیم رئیسی و همراهان او و شکست عملیات جست و جو برای یافتن لاشۀ بالگرد نشاندهندۀ درماندگی شرم‌آور جمهوری اسلامی در عرصۀ هوانوردی بود. ساعت‌ها پس از ناپدید شدن بالگردِ حامل رئیسی و همراهان او از صفحۀ رادار، مقام‌های جمهوری اسلامی اعلام کردند که در پی درخواست ایران، سازمان کمک‌رسانی و نجات ترکیه «یک پهپاد آکینجی و یک بالگرد با توانایی دید در شب» به همراه ۳۲ کوهنورد کمک‌رسان و ۶ خودرو برای یافتن لاشۀ هلیکوپتر به محل حادثه روانه کرده است.
پهپاد آکینجی پهپادی رزمی است و می‌تواند مدتی طولانی در ارتفاع بالا پرواز کند. این هواپیمای بدون سرنشین به پیشرفته‌ترین سامانه‌های فنی از جمله رادار هوا به هوا مجهز است. خبرگزاری آناتولیِ ترکیه به یاری دوربین این پهپاد توانست تصاویر زنده‌ای را از جست و جوی لاشۀ بالگرد سرنگون شده در حساب توئیتری یا ایکس خود به نمایش بگذارد چنان که بیش از دو میلیون تماشاگر توانستند صحنه‌ها را هم‌زمان در اینترنت تماشا کنند.
به گزارش خبرگزاری آناتولی، به رغم شرایط نامساعد جوی و باران شدید، پهپاد آکینجی سرانجام توانست با دوربین حرارتی خود لاشۀ بالگرد را شناسایی کند و پس از پایان ماموریتش به پایگاه خود در ترکیه بازگردد.
واکنش کنایه آمیز ایرانیان به ویژه در شبکه‌های اجتماعی به درماندگی جمهوری اسلامی در یافتن لاشۀ بالگرد چنان گسترده و کوبنده بود که مسئولان جمهوری اسلامی کوشیدند از زبان کارگزاران دون‌پایۀ خود نقش ترکیه را در یافتن لاشۀ بالگرد انکار کنند.
برای بسیاری از ایرانیان جای دریغ است که کشورشان با آن همه ثروت مادی و انسانی به چنان روزی افتاده است که حکومتگرانش حتی برای یافتن لاشۀ یک بالگرد سرنگون شده مجبورند دست به دامن کشوری همسایه شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر