گزارش تحلیلی: دادگاه ۱۰۴ نفره علیه مجاهدین خلق – تکرار یک نمایش شکستخورده
مقدمه: نعل وارونه جلادان
۴۳ سال پس از آغاز کشتار سازمانیافتهی مجاهدین خلق توسط رژیم خمینی، امروز حاکمان وارث آن خونها، نمایشی قضایی برپا کردهاند تا بر پروندهای که خود امضاکنندهی اصلی آن بودهاند، داوری کنند. در حالیکه خمینی در سال ۱۳۶۰ حکم «مجاهد از کافر بدتر است» صادر کرد و شخصاً فرمان قتلعام هزاران مجاهد خلق در سال ۱۳۶۷ را داد، امروز خامنهای و قوه قضائیهی تحت امر او، با استناد به «شهادت مزدوران بریده» و تهمتهایی از جمله هواپیماربایی، تلاش میکنند صورت خونین گذشته را در آیینهای وارونه تطهیر کنند.
روایت دادگاه: ترکیب تقلبی فقه و امنیت
در سیودومین جلسه دادگاه به ریاست قاضی دهقانی، ترکیبی از «آخوندهای امنیتی»، «شهود بریده»، و «کارشناسان فقهی» به میدان آورده شدند تا سازمان مجاهدین خلق را مصداق «افساد فیالارض»، «محاربه» و حتی «تروریسم جهانی» معرفی کنند.
حجتالاسلام علی صداقت، کارشناس اعتقادی، با استناد به قوانین تعزیرات و مواد مربوط به «هواپیماربایی»، این اتهامات را «مصداق بغی و محاربه» خواند و مدعی شد شخص مسعود رجوی دستور چنین اقداماتی را داده است؛ در حالیکه هم او و هم سایر مأموران رژیم، به نقش خمینی در صدور فرمان جهاد داخلی علیه مجاهدین خلق و قتلعام سال ۶۷ کوچکترین اشارهای نکردند
نقش فرانسه و تهدید به استرداد
بخش مهم دیگری از دادگاه، حمله به کشور فرانسه بود. قاضی دادگاه از «استرداد» رهبران مقاومت سخن گفت و حضور آنان در این کشور را «نقض کنوانسیونهای بینالمللی» خواند. بهگونهای وانمود میشود که قربانیان واقعی (مجاهدین خلق) تهدیدی برای جهاناند، نه رژیمی که پروندهاش آغشته به خون صدها هزار انسان در ایران و منطقه است
تحلیل: دادگاهی برای لاپوشانی جنایت مادر
این دادگاه، نه در جستوجوی حقیقت است و نه واجد صلاحیت اخلاقی و حقوقی. هدف آن، در حقیقت لاپوشانی پروندهی قتلعام ۶۷، صدور احکام اعدام در دهه ۶۰، و سرپوشگذاشتن بر بحرانهای مشروعیت رژیم در داخل و خارج است. کیفرخواست علیه ۱۰۴ نفر از مسئولین مقاومت، تلاشی مذبوحانه برای تطهیر جلادان و مصادرهی جایگاه مظلوم و مقاوم قربانیان است.
نتیجهگیری: وقتی قاتلان در مسند قضا مینشینند
تاریخ ایران آموخته که در نظام ولایت فقیه، «قاضی» همان «جلاد» است، و «دادگاه» همان «اتاق اعدام». از دهه ۶۰ تا امروز، تنها جرم مجاهدین ایستادگی در برابر استبداد دینی بوده است. این نمایش قضایی، نه قدرت رژیم که ترسش را فریاد میزند؛ ترس از حقیقتی که زنده مانده، و نامهایی که در دل مردم زندهتر از همیشهاند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر